Patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus)

Jednym z gatunków, który posiadam w hodowli od dawna to obok patyczaka rogatego, patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus). Dlaczego? Oto jego plusy:

1. Niewielkie wymiary – dorosłe osobniki osiągają długość ok. 9-10 cm. Są zbliżone do rozmiarów patyczaka rogatego.
2. Pokarm – planując hodowlę, najważniejszą sprawą jaką musimy brać pod uwagę jest fakt, czy uda nam się dostarczać stale, świeże pożywienie. Zwykle wybieram straszyki (Phasmatodea), które żywią się liśćmi jeżyny i maliny. Patyczak skrzydlaty gustuje w tych dwóch roślinach, a dostęp do nich mam stały (nawet zimą, gdzie pod śniegiem znaleźć można jeżynę zimozieloną).
3. Wygląd – dla mnie jest po prostu miły dla oka. Różni się od pozostałych gatunków kolorem, młode są jasnozielone, dorosłe uzyskują słomkowo-żółty kolor. Przy pozostałych gatunkach, zwykle pozostających w tonacji kolorów brązowych, jest to miła odmiana.
4. Możliwość lotu – to chyba najciekawsza SUPER MOC tego patyczaka. Nie fruwa on jak ptaki, jest to raczej lot ślizgowy, jednak moim pupilkom udaje się „przefrunąć” nawet 2-3 m. Jeden z nich ostatnio postanowił opuścić mieszkanie nielegalnie, jednak w porę uniemożliwiła mu to moskitiera 🙂

Jak wygląda hodowla od początku? Można zacząć od jajek lub stadiów młodocianych. Jaja (na zdjęciu) są podłużne, ok. 7 mm, brązowe z żółtymi plamami, z jednej strony jakby ścięte. Ja inkubuję na gazie, nad pojemnikiem z wodą w większym pojemniku również wypełnionym wodą. W tan sposób, po ok.2 miesiącach wykluwają się larwy.

Larwy (zdjęcie), jeśli porównać je do innych, są duże (2 cm), bardzo „chude”, jasnozielone, dodatkowo mają bardzo długie czułki, prawie takie jak długość ciała, ok. 1,5 cm. Są dość delikatne, należy uważać aby nie urwać im odnóży. Ich charakterystyczna poza, w której spędzają większość czasu to taka, w której pierwsza para odnóży złożona jest razem z przodu ciała (na zdjęciu). Patyczak skrzydlaty to gatunek żywiący się liśćmi jeżyny, maliny (zalecam), a także buku, leszczyny, jeżyny czy róży. Najlepiej gałązki z pożywieniem włożyć do pojemnika, tak aby był cały czas świeży. Wilgotność w terrarium powinna wynosić 75-85 % (jedno spryskiwanie, wieczorem wystarczy), a temperatura 19-25 stopni. Po ok. 4-5 miesięcy osobniki młodociane uzyskują dojrzałość.

Dorosły patyczak to samica. Kolor jej ciała zmienia się na słomkowo – żółty oraz pojawiają się skrzydła. Zwykle można ją obserwować w pozycji przypominającej patyk (odnóża wzdłuż ciała, jak na jednym ze zdjęć). Zaniepokojona wydziela substancję o delikatnym zapachu oraz potrafi wykonywać loty ślizgowe, o których już wspominałam. Jest to gatunek partenogenetyczny, w hodowlach samce nie występują. Więc od razu mamy pewność, że doczekamy się przedłużenia hodowli. Jaja składane są przez nią w dość charakterystyczny sposób: przyklejane są do elementów występujących w terrarium, liści, gałęzi, w rogach pojemnika. Można je tak pozostawić lub delikatnie odkleić i włożyć do inkubatora. Patyczak żyje 8-10 miesięcy.